|
Post by Shaun on Jun 18, 2009 16:31:43 GMT -5
Han stoppede brat op, næsten som om at en væg havde vokset op fra jorden lige inde foran ham i det sekund. Der var noget ved denne kvinde der irriterede ham grænseløst, om det var hendes stædighed, eller selve det at hun ikke ville lade ham være i fred, vidste han ikke, men han vidste at hvis han gik ville hun sikkert bare følge med, og flyve kunne han jo ikke længere... "Selvfølgelig ville du bare hjælpe... Men sig mig, ligner jeg en som har brug for hjælp? Tag ikke fejl, jo jeg havde tænkt mig at hjælpe dig, hvilket jeg nok ikke kan sige for de andre derinde. Men alligevel så skal du ikke tage det som en invitation til at følge mig..." sagde han koldt og vendte sig langsomt mod hende... "Vi lider allesammen, det er blot om hvor meget og hvordan... Men sig mig, hvorfor? Hvad får dig til at tro at jeg vil fortælle DIG af alle personer, hvorfor jeg lider?" fortsatte han kort efter med den samme tone. Der var dog noget galt med ham, næsten som om at hans stemme og ansigtudtryk samt hans kropssprog, var falsk, som en facade, det virkede næsten underligt, som lå der noget bag som var gemt for omverden, måske endda også gemt for ham selv. Det var næsten tydeligt at han havde hemmeligheder, ting som gnavede på ham og gnavede på hans sjæl... Han var intet mere end en skygge af den mand som han engang havde været, og dog alligevel stod han der, med ret ryg, og kiggede på hende som var intet galt.
|
|
|
Post by Thea on Jun 18, 2009 17:02:20 GMT -5
Thea så på ham mens han snakkede, hele hans møde at være på, ordenes lyd og tone, ikke så meget deres betydning. Hendes blik var roligt, de skjulte dog ikke helt det virvar af smerte og forvirring der væltede rundt bag dem. Hun knyttede de behanskede hænder der hang ned langs siden, et kort sekundt for at holde sig selv fast der hvor hun stod. Hænderne slappede af igen og hun så ham direkte ind i øjnene, "ja og det ved jeg ikke, fordi mange ting ofte er nemmere at fortælle en man ikke kender, måske så jeg noget i dig, som minede mig om mig selv" Hun trak på skuldrne og drejede om på hælen "måske var det bare skæbnene, hvem ved" hun trak på skuldrne og begyndte langsomt at gå væk fra ham "Selv de ensome ulve bryder sig ikke om at hyle alene" Hun drejede hurtigt om igen og sendte ham et blidt smil, der ikke nåede et par matte øjne, der pludselig virkede tomme grå og ensomme. Hun helt og så på ham fra den afstand hun havde tilbagelagt. "selvfølgelig lider vil alle ellers var der ikke noget at leve for, hvis man ikke lever for den dag alt skal blive bedre" Hun så sig over skulderen mod kroen og så på ham igen.
|
|
|
Post by Shaun on Jun 22, 2009 16:26:13 GMT -5
Han så fortsat en smule irriteret på hende... "Skæbnen?... Der findes ikke nogen skæbne, kun tilfældigheder, og tilfældighedernes udfald. Det var tilfældigt at jeg var på kroen idag, det var tilfældigt at du også var der... Skæbnen er blot noget folk har fundet på for at kunne undskylde for deres synder..." Snerrede han kort af hende og trådte langsomt hen mod hende til han stod helt henne ved hende. "Ensomhed er blot en følelse, en illusion om at man er nødt til at have nogen i sit nærvær. Blot endnu en byrde at bære på, blot endnu en ting at spærre inde og glemme alt om, intet andet..." sagde han og så hårdt på hende. "Nej vi lider alle fordi vi er ignorante nok til at tro at vi kan få mere end hvad der kommer til os, fordi vi er dumme nok til at gå efter det som ikke kan opnås, og ikke stille sig tilfreds med det vi har." Han så kort vredt på hende, dog var det ikke så meget et blik af vrede som et blik af frustration og tomhed. Han vendte sig væk fra hende med en hurtig bevægelse og tilføjede i en lavere mere kontrolleret tone "Men lev du blot videre i din fantasi verden... Bare lad være med at tro at du kan hjælpe alle, for du vil opdage at langt de fleste enten ikke har brug for hjælp, eller ikke vil have den..."
|
|
|
Post by Thea on Jun 22, 2009 17:27:17 GMT -5
Thea så på ham med et trist blik, ikke trist fordi hun var såret over hans ord, men trist over hans utrolige afblankede og dræbende blik på livet. "Jeg vil heller leve i en fantasi verden, jeg vil heller se de få solstråler frem for de store uvejresskyer. Hvis jeg kan være lykkelig ved ikke at se sandheden, vil jeg heller være det end at være ulykkelig" Hun var blevet en smule hissig og trådte hend imod ham "jeg vil hellere leve i en illusion sammen med en person og føle hans varme og ømhed vær aften end jeg vil gå og være ulykkelig ensom" Hendes øjne fyldtes let med tåre "Jeg vil hellere kalde lidenskaben i et kys noget særligt end at slå det væk som blot en handling for at få styret en dyrisk lyst. Hvis den fantasi verden du frygter så meget, er så slem, hvorfor får den så en til at føle sig så umåde lykkelig og hvorfor bliver man så ulykkelig over at midste noget hvis det bare er en illusion, der er ingen der græder når et eventyr slutter for det er en illusion, men de græder når de midster deres elskede" Hun stod nu kun en halv meter fra ham og hendes stemme gik fra skinger til en lav viske [/b]"jeg vil hellere give mit liv for bare at elske en gang, end jeg vil leve et helt liv uden så meget som at have mærket et blidt kærtegn, givet af den eneste grund at personene vil glæde og behage en, at personene bare vil se en lykkelig og uden nogle anden grund"[/b] Hun stak hagen stædigt frem og kiggede olmt på hans ryg, i hendes talestrøm havde hun knyttet hænderne ned langs siden "Jeg har ond af dig, du er et sølle menneske eller hvad du nu er, at du kan se så små på noget så smukt, jeg lider i sandhed med dig for du må virkelig været et ensomt og sølle væsen siden du kan bilde dig selv ind at du er lykkelig i den verden du forestiller dig er den sande" Hun drejede demonstrativt om på hælen og marcherede afsted mod kroen og hendes hest. Hun havde meget hurtigt fået nok af byen kunne hun mærke.
|
|
|
Post by Shaun on Jun 22, 2009 17:47:12 GMT -5
Han tav kort... Og sagde ikke noget i en længere periode. Der bredte sig en tyk stilhed gennem luften... "Når du engang bliver slået ned fra din høje plads, og tro mig, det vil ske. Så vil du finde ud af at der er nogle ting som er værre en døden, og nogle ting som man blot ikke kommer sig over..." Hans stemme var lavmælt og tør, på grænsen til blot at være en hæs hvisken men var stadigvæk tydelig. "Tro mig, jeg har selv været der hvor du er nu, og jeg har mistet hvad jeg mistede kunne. og når man finder sig selv tilbage uden noget andet end sig selv til at læne sig op af, så vil du finde den rette side af medaljen, den side som bliver gemt bag de dårlige, blødsødne børnehistorier om livet, og du vil finde at det ikke er noget du kan glemme igen, for når du først ser det grimme ansigt af den sande historie, så er der ingen vej. Det føles næsten som at falde i et bundløst hul for evigt at falde, din stemme er intet blot en hvisken, en skygge af det virkelige helvede jeg lever i." han tav kort, uden at vende sig mod hende igen, han bevægede sig end ikke, men stod der blot som en statue og lyttede kort til hendes vejrtrækning. "Og når det gør op for dig hvad det er jeg snakker om, og du begynder at forstå, så er det du vil finde ud af at du snakker til en skygge, det er for sent at prøve rede mig nu, jeg er ikke klar og jeg vil nok aldrig blive det..." Han sagde ikke mere, det var som om han var drænet for hvad der var at sige. Han følte ingen sorg, han følte ingen vrede, han følte ingen irritation, kun en fjern, overdøvende tomhed som langsomt fyldte hans sind med et mørke som for længst allerede havde fyldt ham, det blot nu, når han stod der uden noget lys og åbnede øjnene at han opdagede det, og dog var det som om at han vidste at han nok snart skulle lukke øjnene igen for at drømme videre, for at glemme, for at gå videre i den ignorante, hadfuldte, kolde tilstand som han snart længe havde været fanget i... Det sjove af det hele var dog at han ikke var alene i mørket, nej nogen var med ham, et fjernt ansigt, et velkendt ansigt fra fortiden, et spøgelse som var der, dog uden helt at være der...
|
|
|
Post by Thea on Jun 22, 2009 18:08:16 GMT -5
Hun standsede ved hans ord og vendte sig igen, hendes kappe smøg sig let om hendes krop før den follede sig ud og faldt let om hende. Hun tog et skridt mod ham, hendes blik var roligt og overvejende, hun vidste han kunne slå hende til jorden på ingen tid, for ikke at sige slå hende ihjel. "Ja jeg har midstet, men sådan er livet, at dvæle og dræbe sig selv åndeligt giver dem ikke liv igen, at leve og ære deres minde hædre dem" Hun trådte endnu en skridt nærmere "Jeg faldt, men i modsætning til dig rejste jeg mig igen, vi falder hele vores liv, men du ser ikke et lille barn blive ved med at kravle gør du?" Hendes stemme var stille og nærmest blid, Hun stod nu helt henne ved ham "Han elskede mig og døde for min skyld, men det betyder ikke jeg vil stoppe med at elske, ville det ikke være en skam at lade ham dø for ingenting." Hun viskede stille nærmest lullende som skulle man lulle et lille barn i søvn, dog var det ikke med en barnlig eller nedværdigende stemme, bare blidt og kærlig "Er livet så slemt at det skal hades? er det så svært at se den skønhed, der ikke er skøn for vores skyld med for deres egne? Er en kærlig berøring så slem? Hvad er det du frygter? Sandheden? eller er det fordi du fortryder du lever?" hun holdt en lille pause "Jeg har ond af dig, du er en sølle mand, siden du ikke kan elske i sin naturlige renhed" Hun stod helt stille og så på hans ryg, der var ikke så meget andet man kunne se i det mørke der havde trængt sig på. Hun sukkede og rystede på hovedet og overvejde om hun nu kunne gå uden han skulle føle han fik det sidste ord, bare fordi han ville have hans illusion om den onde verden skulle være den rigtig, bare fordi han ikke kunne elske livet for det det var, han ville have det til at være et stort cirkus med farver og musik.
|
|
|
Post by Shaun on Jun 24, 2009 15:04:34 GMT -5
Han vendte sig ikke engang mod hende, gjorde ikke engang en bevægelse mod hende. Men hans stemme sagde mere end hvad hans krop nogensinde kunne gøre, dens kulde, dens tomhed, dens overvældende vrede og hadet var mere end nok til at understrege hans ord og gøre dem tydelige i den mørke tunge nat... "Du har ingen anelse om hvad jeg har gået igennem, du har ingen anelse om hvor længe jeg skulle holde fast i håbet. Hvor længe jeg har skulle være bleven trådt på, spyttet på, og bøjet til jeg knækkede, du har ingen anelse om hvor lang tid det tog for mig blot at komme til det punkt jeg er idag, så gå ikke rundt og tro at du ved hvad det vil være at være i smerte, for jeg tror ikke du har nogen anelse om hvad virkelig smerte er, jeg tror ikke du har nogen anelse om hvad virkelig tab af, og mest af alt jeg tror ikke du ved hvordan det er for en mand, ikke blot at miste sit liv, sin verden, men også sin respekt, værdighed, hvordan det er at blive behandlet som en hund blot fordi man kæmpede for det man troede på... Åh, man skulle tro at de havde barmhjertighed overfor mig da de ikke dræbte mig på stedet, men nej de havde en helt anden plan for mig." Han vendte sig endeligt om efter han var færdig med sine sidste ord, og så på hende med et blik som på et punkt var fyldt med mere smerte end vrede... "Men gå du videre i din tro. Nyd den mens den er sand, hvem ved, måske er du undtagelsen til at modsige min teori. Men betvivl mig ikke når jeg siger at nogle folk kan ikke reddes..." Han vendte sig væk fra hende igen og begyndte langsomt at gå. Han kunne kun være enig i det hun havde sagt med at hun havde fundet noget i ham som havde mindet hende om hende selv. Han havde set det selv samme i hendes øjne, den samme viljestyrke som forlængst snart var bleven erstattet med et tomt hul for ham, det samme blik på verden, på kærlighed, på det at elske, ting han snart ikke kunne længere, måske fordi han stadigvæk var forelsket i en kvinde som forlængst var forsvundet fra hans liv, måske fordi de sidste striber menneskelighed havde forsvundet fra ham gennem alle de år hvor han var bleven behandlet som et dyr, måske fordi han ikke havde set et venligt ansigt i så langt tid at han ikke kunne genkende et længere når han så det...
|
|
|
Post by Thea on Jun 24, 2009 15:29:47 GMT -5
Thea rystede på hovedet af ham, han ville uanset hvad ikke aldrig se verden positivt, han var for stædig til at give sig. Hun vidste hun sikkert aldrig ville opleve noget så slemt som ham, men derfor ville hun aldrig lade det komme så vidt som han var gået i et form for destruktivt selvhad "Man kan tage meget fra os, men håbet er det kun os selv der kan slå ihjel" hun vendte om og gik det modsatte vej af ham "jeg vil tænke på dig, triste væsen, jeg vil gå videre i troen på at selv når alt bliver taget fra mig er der håb for noget bedre for rammer du bunden kan det jo kun gå opaf ikke" Hun smilede stille for sig selv og en lille enkelt tåre forlod hendes øje for ham, men ikke mere. Hun skar en grimasse da en stiv følelse jo gennem hendes fingre, hun gnuppede roligt hendes hænder, mens hun selv roligt begyndte at gå imod hendes hest, hun ville ikke længere blive i byen også selvom det betød at overnatte i det fri uden bål eller noget. Det var for sent at finde brænde hun kunne gøre det meste på rutine hun vidste hvor alt var på sadlen og kunne snilt pakke ud i mørke, men man kunne ikke bare uden videre finde brænde. Hun gød let, hendes hænder ville være smertehelvede om morgnene hvis hun glemte at tage hendes vinterhansker på inden hun lagde sig til at sove.
|
|
|
Post by Shaun on Jun 24, 2009 15:41:18 GMT -5
Han vendte sig om og nåede lige at se hende gnuppe sine fingre... Det slog ham at hun også gik med handsker at hun faktisk hele tiden havde gjort det, eller næsten... "Hvad er der sket med dine hænder?" Spurgte han kort og koldt, det kunne godt være han var umulig af person, men han kunne godt genkende ensomhed når han så den, og han havde ikke meget imod folks selvskab, så længe de ikke rodede rundt i hans fortid, det var et sår som var betændt nok i forvejen, og han skulle nok komme videre, engang, men han havde stadig brug for tid, det var dog som om at brændemærket på hans ryg aldrig ville heale, at mindet om hvad der skete den gang levede for altid for at sørge for at han aldrig fik ro. "Desuden, tager du fejl. Nogle folk er mere end i stand til at dræbe ens håb, men det er noget du forhåbentligt aldrig vil komme til at forstå..." Han så ventende på hende som hun langsomt gik væk, på et vidst punkt var han lidt ligeglad med om hun blev eller ej, men noget i ham sagde at hun måske havde ret, dog var det en stemme han ikke kunne undgå at ignorere, en stemme han ikke kunne give ret, om det var fordi han var for stædig eller fordi han fandt det umuligt at give den helt ret var ikke til at sige, men den var der alligevel, et sted langt nede og hviskede, "det er ikke forsent endnu..." om det var en stemme skabt af håb, eller ren stædighed, om de to ting på et vidst punkt ikke kunne betyde det samme var irrelevant, den var der stadig...
|
|
|
Post by Thea on Jun 24, 2009 15:58:49 GMT -5
Thea stoppede og så ned på hendes hænder og vendte sig mod ham igen og kiggede på ham, med et underligt blandet blik af ligegyldighed og smerte. Hendes kæbemuskel fleksede let ved hans andre ord, hun var ved at være træt af at han snakkede til hende som var hun et uforstående barn der aldrig havde oplevet noget i hendes liv. Langdomt hev hun den ene hanske af, kulden i natteluften, fik en syrende smerte til at brede sig på det hud der blev blottet, hun vendte sig langsomt mod ham og holdt den ene hånd fred "Arbejdsskader fra min barndom, garvesyre, smedjegløder, knivkampe og andet har visse gener når der kommer for mange af dem" Hun smilede skævt og så nu selv på hånden, det hvide net over den rødirriterede hud, den blev altid rød lige i starten når smerten kom. Hun lod hånden falde ned langs siden og forsøgte forsigtigt at knytte hånden langsomt, normalt skulle den bare lige vende sig til temperaturen og lade ledende blive en smule brugt så de blev smurt så fungerede alting findt, men de blev hurtig stive når der kulden var for slem. Hun så ned i jorden, hun var glad for de ikke alle var kommet på en gang, bortset fra det med garvesyren, det var aldrig sjovt. Det var gået i de små sår og gjort dem til ar, men det var altid det arbejde der var lettest at få og det andet var mere hist og her.
|
|
|
Post by Shaun on Jun 24, 2009 16:12:26 GMT -5
"Okay..." sagde han en smule køligt, som var han egentligt ligeglad, hvilket han på et vidst punkt måske også var. Hvorfor han egentligt havde spurgt hende vidste han ikke, men nu var det alligevel for sent. "Så ved du også hvordan det er at være et mærket menneske..." fortsatte han en smule koldt og så lidt på hendes hænder, han havde sine egne ar, og det der var værre... Han tænkte kort på det på hans ryg, og tanken om smerten fik ham kort til at få hans blik til at flakke... "Der er intet værre end hæmmende sår, om så de stadig smerter eller ej, så er de der altid... Ved du hvordan det er at være født med vinger men ikke at kunne flyve?" Det slog ham kort at det måske havde været et skridt længere end han normalt gik med folk, men et punkt i ham sagde at hun nok alligevel ikke ville se det som noget specielt. Desuden noget i ham sagde at det var rigtigt, det at skabe kontakt til et andet menneske, selvom hele hans krop sagde at det ikke var normalt. Han så kort på hende med et blik som var fyldt med en underlig blanding af smerte og ligegyldighed. Men alligevel som hans blik blev lyst op af lyset fra en nærhængende fakkel, så var der noget kønt over ham, hans underlige bleghed, og det underlige følelsesløse ansigtsudtryk virkede næsten smukt i det varme lys, som var han en porcelænsdukke som aldrig ville blive ældre.
|
|
|
Post by Thea on Jun 24, 2009 16:30:12 GMT -5
Thea rettede blikket mod ham, det var blevet utroligt mørkt i løbet af den tid de havde tilbragt uden for. Hun trak roligt hansken på igen "Sådan er livet, hvad ikke slår dig ihjel gør dig bare stærkere, jeg har aldrig følt det som en lænke, nogle finder.... fandt dem indda spændene, som et kort over mig liv, sagde han, det fortæller min historie" Hun smilede skævt ved tanken om hendes elskede der havde dingled, han havde oftet taget hendes hender og lysset både ryggen og håndfladen vær en finger og hans opførselv og ord kunne få hende til at føle sig piget og genert og han fik hende til at rødme, men han var død nu. "De gør ond, men smerten minder mig om endnu en dag hvor jeg i stedet for at sulte kunne spise mig mæt eller endnu en dag jeg kunne leve,men nej jeg er som du nok kan se ikke født med vinger så det ved jeg intet om, det ville være sært hvis jeg gjorde ikke?" Hun løftede let øjenbrynene i det retoriske spørgsmål og hendes smil var for længst blegnet og efterladt af en hård maske, hun kunne også virke ligeglad. Hun rystede på hovedet og så mod tøjrebummen "Hør jeg ved at livet ikke altid er retfærdig, jeg ved jeg har gjort ting i livet som jeg nok burde fortryde og jeg har ar der aldrig vil slettes, men jeg ville nok ikke bytte dem for noget, jeg bryder mig ikke om dem, men de er en del af mig og de fortæller min historien, smerten og stivheden kunne jeg leve for uden, men du kan ikke få alt her i livet vel" Hun trak let på skulderne og så lidt nærmere på ham og gøs, han lignede en porselænsdukke, uhyggelig kold og tom.
|
|
|
Post by Shaun on Jun 27, 2009 15:34:44 GMT -5
Han så en smule irriteret på hende og svarede så kort efter... "Det er de sår som ikke gør ondt som i sandhed er de dybeste. Men du er så fokuseret på dine hænder, og de sår på dem som i virkeligheden ikke betyder noget, at du ikke kan se gennem andres smerte, at du tror at du ved alt..." han begyndte langsomt at bakke væk fra hende, han havde et blik i øjnene som var en blanding af vrede, irritation og kulde, det var næsten for tydeligt, og det havde en effekt som kun fik ham til at se mere kold og død ud end han gjorde før. "Ser du, mine sår minder mig ikke om at jeg har overlevet, nej de minder mig om hvorfor jeg ikke er død, om hvad jeg har lagt bag mig. Og ligesom at jeg ikke kan flygte fra mine sår, så kan jeg heller ikke flygte fra hvad der ligger bag dem... I mennesker, i tror i ved hvad det vil sige at føle smerte, om at føle kærlighed, om tab, men i ved intet, i ved ikke hvad det vil sige at føle, for i, i er i sandhed følelsesløse, og det var jeres gave fra guderne..." fortsatte han kort efter og vendte ryggen til hende, det var ikke fordi han havde noget sted at tage hen, men han havde ikke meget lyst til at blive ved hende meget længere, han havde forsøgt at række en hånd ud, så godt som han kunne, mente han i hvert fald selv, og var endt med at blive brændt. Han havde aldrig følt sig mere sikker på at der ikke var nogen vej tilbage nu... "Desuden, du er intet andet end et menneske. Et menneske i den tro at livet består af de ting man får, du har ingen forstand på det. Du har ingen forstand på hvad det vil sige at miste, for du er bare i den tro at du kan tage det igen, men hvad du ikke indser er at nogle ting er til for at man aldrig får dem igen..." han rystede kort på hovedet af hende, og begyndte langsom at gå væk. De første stjerner var så småt begyndt at dukke op på himlen, men for ham var deres skønhed intet.
|
|
|
Post by Thea on Jun 28, 2009 9:41:11 GMT -5
Thea pressede læberne stramt sammen og hev let luften ind gennem læsen "fint, jeg gider ikke diskutere med et mulddyr der tror den ved bedst også selvom den nægter at gå ud af den brændende stald" hun var for første gang blevet rigtig sur på ham, hendes ord kom ud som issyle og hendes stemme dirrede let af en store vrede, man ikke skulle tro kunne komme fra så lille en person. Hendes øjne stirrede på hans ryg, men trods hendes vrede ønskede hun ham ikke ond. Hun følte han konstant ville være den bedste, men hvad vidste han om hendes liv, hvad vidste han overhovedet om mennesker, han gik og bildte sig selv alt muligt ind bundet ud fra tilfældige oplevelser. Hun vendte sig vredt om og gik over til hesten, der stod og småsov. Hun hev tøjlen fri og hesten slog let hovedet op i overraskelse, den dansede til siden over hendes hårde opførsel, men fulgte lydigt efter hende da hun begyndte at trække afsted med den. Hendes blik var sort af arighed og hendes ansigt var helt glat, som hugget i sten. Hvordan kunne han bilde sig ind at han troede han vidste alt, bare fordi han var en engel, fugle kunne også flyve og de gik ikke rundt og udråbte sig til altvidende. "Jeg siger dig forbandet helvedes hud, der er sku nok en grund til ingen kan lide ham" væsede hun ud i mørket, mest henvendt til hesten der bare gik og muggede over den ikke kunne få lov at sove.
|
|
|
Post by Shaun on Jun 28, 2009 11:01:57 GMT -5
Han rystede let på hovedet, "Sig hvad du vil, men det er bedre at være et stædigt mulddyr, end at være et svagt koldt, bedrevidende menneske..." sagde han kort, og bandede lidt i sine tanker, over at han havde ladet sig selv synke ned til samme niveau som hende... Han rejste kort en hånd op i luften næsten for at sige "intet du siger kan røre mig for jeg er ligeglad." eller for at sige "bare giv op"... "Kun når man kan indse at man selv ligger i sølet, kan man se at det nogen gange er bedre at blive i den brændende stald..." tilføjede han lidt efter med en tone som nu kun var ligeglad, vreden havde han gemt borte for følelser var ikke brugbare, ikke længere. Han så kort op mod nattehimlen, og tænkte lidt over hvor han skulle gå hen næst. En stemme i ham tiggede ham kort om at fortsætte hen mod henrettelsespladsen, ligesom den gjorde hver nat, om det var i et håb om at kunne gøre det om som var sket, eller om det var en søgen efter de svar han aldrig fik vidste han ikke. Han ignorerede stemmen kort, men vidste kun alt for godt at han før eller siden ville bukke under for den igen.
|
|